Bob Bruijsten kreeg al jong zijn eigen bv

Deel 15 van Verhalen van opvolger

“Als je vrijdag om 12 uur komt krijg je een broodje”, zegt een vriendelijke Bob Bruijsten van het kraanverhuurbedrijf Kuiphuis door de telefoon. Hij nam in 2008 het bedrijf over van zijn vader. Ik zeg geen nee tegen een broodje, dus ik ga op zijn aanbod in. Wellicht is het de Brabantse gastvrijheid die ik hier ervaar, want hij is een zoon van de in Brabant geboren Bruijsten senior die begin jaren tachtig het Twentse bedrijf overnam van de weduwe Kuiphuis. Het zijn ook de familiewaarden die misschien voelbaar zijn bij het bedrijf. Bob: “Het woord ‘ik’ komt niet voor in het familiebedrijf”.

Bijzondere tafel
Bij binnenkomst word ik gelijk hartelijk welkom geheten met een ‘boks’. Het blijft fascinerend hoe iedereen het telkens weer oplost nu we geen handen mogen geven. Mijn oog valt gelijk op een hele bijzondere tafel, met aan weerszijden een hijsblok van een kraan. “Die zijn bijzonder”, legt de opvolger uit. “Er is bijna niet aan te komen en nieuw zijn ze onbetaalbaar, maar het is me gelukt om ze te vinden en om er deze tafel van te maken”. Ik vind het een uniek object en erg creatief bedacht. Je komt er in elk geval niet omheen dat je hier bij een kranenbedrijf zit.

Soepele overname
Als Bob begint te vertellen over zijn overnameproces, lijkt het even dat het een kort interview zal zijn. “Het ging eigenlijk heel soepel allemaal”. Even zoek ik naar een insteek, want hoe soepel ook, er is altijd iets van te leren. “Dus ik kom hier een succesverhaal ophalen”, vraag ik. Geconfronteerd met deze vraag laat hij even een stilte vallen voordat hij voorzichtig toegeeft dat het misschien wel een succesverhaal te noemen is. Het is bekend dat maar 30 procent van de overnames van de eerste op de tweede generatie goed gaat, en de generatie daarop heeft nog maar 13 procent kans op succes. Dus wát is er hier zo goed gegaan?

Vroege voorbereiding
Volgens Bob zit dat vooral in het tijdige besluit van senior om zijn drie zoons in de toekomst te laten meedelen. Bob, de oudste van de drie, kreeg net als zijn twee broers in 1998 al een eigen bv. Hij was toen 17 jaar. Maar hoe is senior tot dat besluit gekomen? Volgens Bob, die nu af en toe nog gezellig koffiedrinkt met zijn vader als hij de krant komt ophalen, is dat vooral omdat zijn vader nou eenmaal goed afstand kon nemen. Maar, welke rol heeft het drama uit de eerdere geschiedenis van het bedrijf gespeeld in deze beslissing?

Tragische historie
Uit de gesprekken met andere familiebedrijven, weet ik dat een crisis in het verleden soms kan aanzetten tot betere keuzes in de toekomst. Bobs vader, Piet Bruijsten, nam het bedrijf Kuiphuis over nadat de toenmalige eigenaar Henny Kuiphuis én zijn zoon Dick om het leven waren gekomen na een vliegtuigcrash. Zij verongelukten samen met acht anderen met het vliegtuigje waarmee een kranenfabrikant uit Frankrijk zijn klanten invloog. Het vliegtuig was op een helling gevlogen. Het Oldenzaalse kraanverhuurbedrijf had toen 5 kranen. Bruijsten senior zorgde ervoor dat het bedrijf weer verder kon en wellicht heeft hij later gedacht dat hij het goed voor zijn zoons moest regelen? Toch denkt Bob niet dat dat een overweging is geweest.

Vanzelfsprekende opvolging
Negen jaar nadat Bob en zijn broers een bv op naam hadden gekregen, besloot Bob om in het bedrijf van zijn vader te stappen. Alsof het heel vanzelfsprekend was. Opvolging was eigenlijk nooit besproken. Vader had wel gezegd dat als het bedrijf alsnog verkocht zou worden aan een externe partij, die het maar van vier bv’s moest kopen. Dat was niet nodig, want na enkele jaren ervaring opgedaan te hebben bij een kranenfabrikant in Brabant, besloot Bob om de stap te wagen naar het bedrijf van zijn vader. Hij kocht zijn broers uit en zo gemakkelijk ging het kennelijk. Tot de financiële crisis in de bouw losbrak in 2010 twijfelde hij nog even of hij zijn broers niet tekort had gedaan. Het ‘inklappen van de markt’, zoals hij dat noemt, deed hem inzien dat hij het wel goed had gedaan en dat de overnamesom niet te laag was.

Toekomst
Inmiddels telt het bedrijf zeven vestigingen en werken er 100 mensen in het oosten, noorden en in het midden van het land. Zelf wil hij net zo gemakkelijk afstand kunnen nemen van het bedrijf als zijn vader. Hij wil niet dat het bedrijf teveel afhankelijk wordt van hemzelf. Of hij het ook kan
doorgeven aan zijn kinderen is nog niet duidelijk, die zijn nu nog te jong om daar iets over te zeggen. Hij heeft een zoon (7) en een dochter. “Mijn dochter is wel een echte directrice hoor, maar dat zal ik niemand hier aandoen. Zij is vier”, zegt hij lachend. Voorlopig blijft Bob zelf nog op het familiekapitaal passen, zoals hij dat ziet. > Lees het hele interview via onderstaande knop.

Bob, dankjewel voor het leuke gesprek en het heerlijke broodje!